Met de fiets door de stad rijden maakt mij op de één of andere manier altijd blij. De zon scheen vrolijk, de dag was nog jong en Berlijn lonkte. Geen tijd dus te verliezen. Onze eerste halte was aan de herdenkingsplaats van de Berlijnse muur. Meteen met de deur in huis vallen noemen ze dat dan.

Never again…

Het neemt je mee naar de jaren 60 en geeft een duidelijk beeld van de angst, het ongeloof en de pijn die deze scheiding tussen Oost en West tot gevolg had. Overal zie je foto’s of hoor je opgenomen gesprekken (ook vertaald in het Engels) over al dan niet gelukte ontsnappingen en politieke statements die nu heel onwaarschijnlijk in onze oren klinken. Ik zie en hoor een koppel emotioneel praten, hij vertelt het verhaal van zijn ouders, zij luistert met tranen in haar ogen. De horror is nog heel dichtbij.

1961, een soldaat vlucht zelf naar het westen

Op de fiets filosoferen we verder over vrijheid, het leven en andere aanverwante zaken. Het ongeloof van de mensen moet groot geweest zijn anders waren ze toch sneller in actie getreden om zichzelf en hun kinderen van thought control te vrijwaren. Een opmerking die achteraf altijd makkelijk geplaatst wordt. De koude rillingen die even daarvoor mijn lijf teisteren fietsen heel de dag een beetje mee.
De tweede stop is De Karl Marx allé die nog steeds protserig de stad doorkruist. Hier leefden de betere kringen of in dit geval de politieke vriendjes van het regime. Door een hevige stortbui moeten we even schuilen. Het eetcafé zal niet meteen een ster verdienen maar de kleine tentoonstelling over de bouw van deze magistrale gebouwen en het leven daar maakt het stomme knakworstje meer dan goed.

Gratis museum bij Café sibylle

De zon is terug van de partij en wij zetten onze weg verder naar de Potzdammer Platz, misschien nog best te vergelijken met de Groenplaats. Je vindt er een paar sjieke hotels, winkels en terrassen. De volgende stop is weer gelinkt aan de Berlijnse muur. Checkpoint Charlie was één van de belangrijkste grensovergangen en elke vierkante cm heeft daar zijn eigen verhaal. Ook hier heel wat getuigenissen van mensen die op de meest onmogelijke manieren de muur trachten te omzeilen. Lees hier: langs de Kant van Oost Berlijn, twee muren , prikkeldraad, loslopende honden, wachters, verraders en meer van dat fraais. Weer word ik gegrepen door het verleden dat niet eens zo ver is. Of de oorlog nu koud of warm is, hij is steeds te heet onder onze voeten en we lijken dit maar niet te leren.

Wij zijn eens gaan binnengluren in het ” the Wall” museum waar je in drie dimensies een waaarheidsgetrouw beeld krijgt van de muur.  Je blijft hier met je eigen gedachten langer hangen dan gepland, maar het was het waard.

Buiten ga ik op de foto met twee soldaten voor checkpoint Charlie, de drie euro is hun van harte gegund. Ik heb nood aan een lach, de traan was te dichtbij.

Like in a movie

We fietsen ook nog langs het best bewaarde stuk van de muur waar allerhande kunstenaars de koude stenen met emotie hebben verzacht.

Just another brick….

De laatste stop is de Brandenburger poort. De belangrijkste ingang voor Berlijn die tijdens de DDR periode helemaal gesloten was. Wanneer we op een terrasje de menigte aanschouwen is er plots veel muziek en tumult. Een vredesmanifestatie op maat, net wat ik nodig had.
Dankjewel mooie stad. Ik geef je kracht en schoonheid graag door.
Morgen de lekkere en lichtere kant van deze hippe stad:)

Als de hemel open klaart